Analyse van een groene wederopstanding

De campagne bij Groen! is meestal 'ludiek', de verkiezingsuitslagen meestal iets minder om te lachen. Misschien volgende keer toch een keer de campagne serieus aanpakken, dan vergaat het lachen ons misschien een keer niet wanneer we de uitslag krijgen.

Maar soit. We hebben de vier jaar in de woestijn overleefd, en dat is voor mij het belangrijkste. Vanaf nu gaan we terug opbouwen. Dat de groenen wel een serieuze partij kunnen zijn, bewijst Ecolo dagdagelijks. We moeten dan ook stoppen met in de marge (om niet te zeggen in de marginaliteit) op de politieke flank te zitten prutsen tussen de PVDA's en de CAP's van deze wereld, en moeten terug aansluiting zoeken met ons kiespubliek: de moeders aan de schoolpoort, die dezelfde bezorgdheid delen omtrent de toekomst (zowel op sociaal als op ecologisch vlak) als ieder van ons in de partij, maar die zich niet geroepen voelen om zich te identificeren met partij die op één of andere manier als 'extremistisch' beschouwd wordt.

En we moeten gaan voor getalenteerd politiek personeel. Dat draait nu véél te weinig om communicatievaardigheden, en véél te véél om voldoen aan een bepaald profiel (we zijn nog altijd op zoek naar die ene ongehuwde lesbische allochtone moeder, de natte droom van de groene kieslijstsamensteller).

Oh ja: en charisma is ook niet te koop. Een CV is dus ook niet alles, als het niet 'klikt' met de mensen. Kiezen voor jonge lijsttrekkers is bewonderenswaardig. Kiezen voor jonge lijsttrekkers met het charisma van een pompbak is gewoon dom.