Cannabis

Vandaag pivoteert Eric Donckier in het Belang van Limburg in zijn editoriaal vlotjes van een lofzang op Yves Leterme naar een aanval op het cannabisbeleid van de regering Verhofstadt. Logisch. Nadat ik Yves Leterme heb gezien of gehoord snak ik ook altijd naar een joint (niet dat ik er ooit één gerookt heb, for the record).

Donckier stelt het volgende (HBVL, 15.05.2007):

"Gisteren raakte bekend dat bijna een op vier jonge drugsgebruikers die professionele hulp zoeken, dat doen omwille van problematisch cannabisgebruik. Zeven jaar geleden was dat nog maar een op tien. Eerlijk gezegd, dit verwondert ons niks. Als gevolg van het gedoogbeleid willen jongeren sneller experimenteren. Hoe meer jongeren experimenteren, hoe meer jongeren er aan blijven hangen. Het probleem wordt mee in de hand gewerkt door het gegeven dat cannabis alsmaar sterker wordt en zo ook alsmaar verslavender. Cannabis evolueert naar een hard drug. Dit is een groot maatschappelijk probleem. Veel ouders en hun kinderen, zorgverleners en overheden worden er mee geconfronteerd, hebben er mee te maken. Hoe kan men het probleem aanpakken? Dat de partijen daarover eens discussiëren."

Ik heb er moeite mee om dit niet een vreselijk idioot editoriaal te vinden.

Punt één: Donckier neemt zijn wensen voor werkelijkheid. Hij is tegen cannabis, dus het beleid van de regering zorgt voor vele 'slachtoffers'. Als die er niet zijn, dan verzinnen we ze. Dat er verhoudingsgewijs méér mensen hulp zoeken voor cannabis, kan bijvoorbeeld eveneens komen door het feit dat het budget voor hulpverlening is opgetrokken of dat er minder mensen met hard drugs in aanraking komen en daar dus hulp voor zoeken. Neen, niet gehinderd door enige kennis van zaken orakelt Donckier dat hij de oorzaak weet... Wetenschappelijk zéér dubieus.

Punt twee: Donckier stelt dat 'cannabis alsmaar sterker wordt en dus alsmaar verslavender'. Goh, dat zou ik nog niet zo durven zeggen. Als dat waar was dan zou trappist verslavender zijn als pils. Of iets verslavends werkt heeft nu éénmaal géén fluit te maken met hoe sterk het is. Gelukkig is Eric Donckier er om ons er attent op te maken dat dit wel het geval is. Ik zou denken dat, wanneer iets sterker is, je er gewoon minder van nodig hebt om hetzelfde effect te bereiken. Net zoals je van trappist minder drinkt dan van pils. Maar ja, wie ben ik als strafrechtsadvocaat om hier iets van af te kennen.

Punt drie: "als gevolg van het gedoogbeleid willen jongeren sneller experimenteren". Hier slaat het orakel weer toe. Als er iemand is die ik niet als een expert op het vlak van jongerencultuur zou beschouwen is het de hoofdredacteur van het Belang van Limburg. Blijkbaar is Donckier het gewend dat zijn journalisten gehoorzamen zonder vragen te stellen, en meent dat dit bij zijn lezers hetzelfde is. Ik zeg het, dus het is zo. Enig bewijs uit onderzoek heb ik niet nodig.

Punt vier: waarom moeten we cannabis aanpakken, en sigaretten en alcohol niet? Dat zijn géén maatschappelijke problemen blijkbaar. Ook al hebben deze legale drugs jaarlijks duizenden doden op hun geweten. Cannabis: nul.

"It's not a war on drugs. It's a war on personal freedom. Keep that in mind at all times." (Bill Hicks)