Terug naar Uganda

Ondertussen zijn we al weer een paar weken opnieuw aan het werk, maar als je sommige berichten in de krant leest, dan zit je onmiddellijk weer met je hoofd in Uganda. Dit berichtje geeft een mooi sfeerbeeld van onze reis.

Celstraf voor Oegandezen zonder toilet (DS, 29.09.2007)

KAMPALA - Met draconische maatregelen proberen gezondheidsinspecteurs in het Oost-Afrikaanse Oeganda de hygiënische omstandigheden van plattelandsbevolking te verbeteren. In het oosten van het land aan de grens met Kenia werden 70 mannen opgepakt, omdat hun huizen niet over een toilet beschikten, aldus de BBC-radio. De mannen zouden vrijgelaten worden, indien ze beloofden binnen de week een latrine te bouwen. De gezondheidsdienst van het dichtbevolkte district Toroco wil op die wijze de bevolking van de slechte gewoonte afbrengen om hun behoefte in de bosjes te doen. 'Het is betreurenswaardig', zei districtshoof Emmanuel Osuna. 'Europeanen en Amerikanen vliegen in de ruimte, en ik moet op mensen jagen die beweren geen tijd noch de middelen te hebben om een simpele put in de grond te graven.' Het verlangen van Osuna stoot echter op weinig begrip. Afgelopen week zwommen meer dan 50 man de rivier over naar Kenia, omdat ze geen WC wilden bouwen.

Hypocriet

Eigenlijk heeft hij gelijk als hij zegt dat het niets met zijn politieke leven (door hemzelf veelzeggend 'zijn politieke carrière' genoemd) te maken heeft, maar het bericht is dan ook weer te goed om zomaar te laten passeren. Al was het maar om te laten zien dat hij zich thuis voelt bij de tjeven (waar hypocrisie een deugd is). Dus, onder het motto 'niet netjes, wel humor' het volgende artikel uit Het Volk van vandaag:

Zus van Bart De Wever is Waalse steuntrekker (Het Volk, 25.09.2007)

De zus van Bart De Wever, Karina, is een van de Waalse steuntrekkers. Karina De Wever is dat sinds januari van dit jaar. Vanaf dat ogenblik is ze immers gedomicilieerd in Poncelle, een klein dorpje niet ver van Tintigny, in de provincie Luxemburg. Ze woont daar in een soort commune, Lorién genaamd. Hun doel is op een vreedzame manier samenwonen, met als onderliggende gedachte 'terug naar de natuur'.

Bart De Wever reageert uiterst gepikeerd. 'Mijn zus heeft niets te maken met mijn politieke carrière', aldus De Wever. 'Laat haar alstublieft met rust.'

Kamp van Beverlo

Omdat ik mijn middelbare schooltijd heb doorgebracht in Leopoldsburg - 't Kamp, zoals ze bij ons zeggen - heb ik altijd mijn voelsprieten extra uitsteken voor nieuws over ons Belgisch Leger.

Zo reed ik vanmorgen langs het kamp van Tielen (hoofdkwartier van één van onze drie bataljons Paracommando) en zag ik daar zowaar een reclamebord staan: het leger is op zoek naar nieuwe recruten. Evenzo op de website. Dus, iedereen die zijn land wenst te dienen op een nuttige manier, hier heb je een mogelijkheid.

Persoonlijk ben ik voorstander van een dienstplicht voor alle jongeren in één van de drie pijlers van het buitenlands beleid (diplomatie, ontwikkelingssamenwerking of defensie). Ik denk dat dit voor véél jongeren een nuttige ervaring is: een kennismaking met werken in een team en voor iets anders dan geldelijk gewin, een ruimere blik op de wereld.

Maar zolang we met vrijwilligers werken, kan het leger ook altijd een voorbeeld nemen aan dit filmpje om nieuwe recruten te werven.

Uganda

Vorige week zaterdag arriveerde onze vlucht Entebbe - Zaventem in de vroege morgen op onze vaderlandse luchthaven. Allebei snipverkouden kwamen we dolblij opnieuw aan in de 'beschaving'. Ik heb de hele trip nu een weekje laten bezinken. Mijn vrienden vragen mij constant: hoe was het?

Nou, met géén pen te beschrijven. Afrika is een andere planeet. Er zijn een aantal zaken die direct in het oog springen. Huidskleur, bijvoorbeeld, maar ook 'armoede', al is dat relatief, geen hongersnood zoals veel mensen zich voorstellen. Het meest duidelijke teken van armoede is de bevolkingsexplosie. Je hebt vaak het gevoel dat je op een soort menselijke mierenhoop rondloopt. En dat hele wriemelende straatbeeld is merkwaardig: Heel Uganda loopt vol met jonge mensen. Slechts héél af en toe zie je één of andere eerbiedwaardige grijsaard, en die is dan meestal maar rond de vijftig, al ziet hij of zij er minstens een eind in de tachtig uit. Op één generatie bij ons zijn er twee gepasseerd in Afrika. Een geboorte is daar alledaags, net als een overlijden.

Dood is doodgewoon in Afrika, en of men dat nu graag hoort of niet, men tilt er daar niet zo zwaar aan als hier (men breekt er zich het hoofd minder over, ik wil niet insinueren dat verdriet in Afrika minder zwaar weegt). In Afrika is men er zich steevast van bewust dat men op elk moment op één of andere dwaze manier aan zijn eind kan komen: een slangebeet? Pech gehad. Maar de grootste doodsoorzaak is het verkeer. Dagelijkse kop in de krant: many dead in horror bus plunge. De chauffeur slaagt er echter meestal wonderbaarlijk in de ontsnappen (uit het raampje springen voor de bus in de diepte verdwijnt, bijvoorbeeld). En wat doet die man dan? De vraag werd mij nooit beantwoord, maar ik vermoed dat hij de dag erna gewoon weer op pad gaat met een andere bus...

Nu ja, je hebt niet echt geleefd als je niet op een Afrikaanse bus hebt gezeten: mensen op zetels, onder zetels, op elkaar, kippen, geiten, zakken meel en maïs, de relativiteit van de zin 'de bus is vol', de merkwaardige geur van je buurman, de merkwaardige geur van je buurman die nog merkwaardiger wordt wanneer hij plots in een plastiek zakje begint te kotsen, de verkopers van dubieus vlees (geit?) op spiesjes bij de geïmproviseerde stopplaatsen, de 'facilitators' - werkloze mannen die proberen wat geld te verdienen door busreizigers op de chaotische mestvaalt die het busstation meestal is tot bij een bus of minibus met de gezochte bestemming te loodsen, de totale afwezigheid van geregelde vertrektijden (de bus vertrekt wanneer hij vol is, dwz vol naar Afrikaanse normen, minstens tweemaal het aantal passagiers waar het voertuig in kwestie geschikt voor is). Schitterend allemaal, zolang het ding op de baan blijft. Wat niet evident is, aangezien 'asfalt' maar op een beperkt aantal wegen aanwezig is.

Harry Potter

Met een deugddoende vakantie achter de rug (drie - en - halve week door Uganda getrokken met mijn rugzak en mijn geliefde, jammer genoeg zonder onze Dribbel, maar het weerzien was daarom des te hartelijker), ben ik maandag opnieuw aan het werk gegaan. De eerste week is nooit makkelijk: hopen rechtbankwerk, kruiwagens vol post, honderden mails te beantwoorden (waaronder nog wat dreig - en scheldmail ten gevolge van mijn vorige post over B-H-V).

Vandaag wil ik dan ook maar één ding zeggen: als je de kans krijgt, lees dan de Harry Potter - boeken. Het is lang geleden dat ik nog zo'n briljante reeks gelezen heb. Schitterend geschreven, heerlijke personages (tussen ons gezegd en gezwegen, mijn persoonlijke favoriet is Severus Snape) en een verhaal om dagen en nachten, in trance, aan één stuk door te lezen. Wat iemand ook zegt, niet gehinderd door enige kennis van zaken: dat zijn écht géén kinderboeken. Integendeel.

Ik ben er tijdens een maand geleden aan begonnen, en heb ze alle zeven in een trek uitgelezen. Als je één keer vertrokken bent, dan kan je niet meer stoppen. En op dit moment rest mij dan ook maar één ding: opnieuw beginnen bij blad één. Ik kijk er al naar uit!