The trouble with Iraq

Het probleem met Irak wordt nog een keer kernachtig weergegeven in deze strip. Het is een pagina uit Doonesbury, één van de briljantste stripreeksen die ik ken, en een absolute must als je de politiek en actualiteit in de Verenigde Staten wil volgen.

En president Bush? Die is vastbesloten nog twee jaar aan te modderen en de hele zooi dan in handen van zijn opvolger te stompen.

Britney en Kim

Vreemd allemaal. Ons Britney heeft haar haar afgeschoren, en is twee dagen later opgenomen in een afkickcentrum. Dat kind is compleet op de dool.

Ze heeft de afgelopen jaren niks 'gepresteerd'. Ze is getrouwd met die pipo van een Kevin Federline, heeft twee kinderen op de wereld gezet, en is nu aan het scheiden. Haar glorietijd ligt blijkbaar ver achter ons.

Maar dat kind is een jaar jonger dan mij. Ik herinner me nog dat ze haar eerste hit had. Het was eind 1998, halverwege mijn eerste jaar in Leuven. Ik vond het toen behoorlijk frustrerend om te moeten vaststellen dat mensen die een jaar jonger waren als mij, plots in de spotlight opdoken. Het voelde aan alsof 'onze tijd' voorbij was nog voor dat hij tegoei begonnen was.

Idem met Kim Clijsters: dat meisje is maar liefst drie jaar jonger als mij, en zij is bezig aan haar afscheidsjaar.

Ok, we relativeren dat, ik heb gekozen voor mijn studies en een loopbaan als advocaat (al die aanbiedingen voor sport- of muziekcarrière heb ik beleefd afgewezen). Maar toch, ik vond het toen een vreemd gevoel om aan het begin van mijn studies te staan, en te moeten vaststellen dat het 'moment' van véél jongere mensen op dat ogenblik aangebroken was. Dat was voor mij de eerste keer dat in de sportwereld en in de muziek mijn generatie 'voorbijgestoken' werd. Ondertussen ben ik dat al weer gewend, maar op dit ogenblik blijft het een vreemde gewaarwording om te moeten vaststellen dat diezelfde mensen 'has - beens' zijn, op een ogenblik dat ik als advocaat net aan het venster kom piepen.

Wat moet zo'n Britney Spears met de rest van haar leven aanvangen? Gaat Kim Clijsters nu ook pensenkermis na pensenkermis openen? Meedoen aan TV - spelletjes? Producten van allerlei slag aanprijzen? Ik zou er feestelijk voor bedanken. Ik wens hen in ieder geval véél sterkte.

Open brief aan Yves Leterme

Beste Yves,

Graag had ik deze brief ondertekend met ‘je vriend’. Maar ik ben je vriend niet, en ik zal het vermoedelijk ook nooit worden.

Je bent met de helm geboren Yves, een zondagskind. De reacties waren weer unaniem lovend, toen je iedereen opriep om je te mailen met ideeën.

Ik vind zoiets vreemd, als groen politicus. Wij groenen kunnen het ons eerst en vooral al moeilijk voorstellen dat een vooraanstaand politicus het nodig vind om de burger te vragen hem ideeën te mailen. Wij hebben namelijk zelf een programma. Een programma dat we allemaal fantastisch vinden. Altijd leuk meegenomen, als je mails krijgt, daar niet van. Maar geen nood om de burger ons te laten mailen met ideeën. Toch niet om het met zoveel poeha aan te kondigen.

En dan de reacties op je voorstel, Yves, daar zakt mijn broek van af. Iedereen was verrukt met je frisse idee. Niemand in de media die ook maar de link legde met ‘de ideeënfabriek’ van Steve Stevaert. Terwijl je dat toch gewoon handig recycleerde. Nu ja, een week is een lange tijd in de politiek. Maar de huidige politieke verslaggeving - zo weinig kritisch. Ze houden oprecht van je, Yves, zoveel kan ik wel zeggen, van op afstand.

Je geeft ze dan ook zo veel, Yves. Jij en ik weten dat je geen paardemolen kan voorbijstappen of je zit er op. Jij en ik weten dat je geen servet kan in je handen gestopt krijgen op een etentje, of je staat er mee te zwaaien. Maar van jou pikken ze dat. Hoe vaak je ook de clown uithangt, men blijft je als een ernstig staatsman beschouwen. Het sympathieke van je optreden plakt aan je als lijm, het idiote glijdt van je af als Tefal. Je bent de smaak van de dag, Yves.

Maar pas op. Want nog niet zolang geleden waren de socialisten de smaak van de dag. En waar zitten die nu? Steve Stevaert is afgevoerd naar het Limburgse provinciehuis, met een maagzweer en hartproblemen. En Wouter Bos, die wordt minister van financiën in de regering Balkenende… - zoiets wens je niemand niet toe.

Dus pas op, Yves. Op een dag is de liefde over. En dan zit je net als de socialisten met een partij vol opportunisten met gekke brilletjes. En dan moet je, om nog enige geloofwaardigheid te behouden, jezelf in een kramp leggen door te verkondigen dat je arbeiders naar het parlement wil sturen. Of dan moet je minister van leefmilieu op een levensbelangrijke klimaatconferentie allerlei truukjes met een huisvrouw zitten uithalen om te verstoppen voor de pers dat hij geen ideeën heeft om een fatsoenlijk klimaatbeleid op poten te zetten.

Dus Yves, pas op. En omdat wij groenen nu eenmaal de kwaadsten niet zijn, zal ik je toch een ideetje meegeven. Recht uit ons programma: hef een belasting op vervuiling. Als je de vervuiling wil aanpakken, en ik weet dat jij dat wil, als man van ‘normen en waarden’, dan moet je het vervuilend gedrag belasten. Dat weet jij immers ook, als doorwinterd politicus. Dat je de mensen in hun portemonnee moet raken om hun gedrag te veranderen.

Dus, dit is eerder een aanmoediging om te tonen dat je kloten aan je lijft hebt, dan echt idee. Echte moed, Yves, ligt niet in de afwezigheid van angst, maar in het overwinnen ervan. En echte normen en waarden impliceren plichtsbesef. De wil om te doen wat nodig is. Ook al is het niet het meest voor de hand liggende.

En doe iets aan dat verkeer, vent. Ik raak begod niet meer op de rechtbank.

An inconvenient solution

Leuk opiniestuk vandaag in de Washington Post. Vertelt héél simpel hoe we de aardopwarming door broeikasgassen kunnen tegen gaan (of toch tenminste de uitstoot ervan serieus aanpakken). Een belasting! Tax 'em back to the stone age (the stone age - level van broeikasgas - uitstoot, dan toch...)

Misschien handig dat iemand dat artikeltje even doormailt naar onze Bruno Tobback (SP.a - federaal minister van leefmilieu). Die jongen was aan het klagen dat hij bij god niet wist hoe hij de uitstoot naar beneden moest krijgen. Keep it simple, Bruno!

Naar Kris Peeters (CD&V - Vlaams minister van leefmilieu) moet je het niet sturen. Kris Peeters staat tegenwoordig in de top tien van 'slechtste mensen op de planeet'. Die jongen heeft blijkbaar het plan om de aarde moedwillig naar de kloten te helpen, dus met hem te mailen schieten we niet veel op.

Nepsolidariteit

Never change a winning team, denken onze liberale en socialistische excellenties. Je moet gewoon doen waar je goed in bent. Hecht er niemand nog geloof aan weer eens een nieuwe begroting 'in evenwicht', dan blijkt men ook reeds jarenlang te knoeien met de cijfers voor ontwikkelingssamenwerking.

Wij weten natuurlijk wel dat er moeilijke tijden aan zitten te komen, door het geknoei van de huidige regering, en kunnen wel wat extra conserven hamsteren. Bovendien zijn wij het rijkste land ter wereld, dus we kunnen wel een stootje hebben. Maar dat je de grote sociale en solidaire regering uithangt, en dan uiteindelijk de boel gewoon zit te belazeren, dat is gewoon laag. Dit is weer een typisch voorbeeld van rood - blauw 'luister naar mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden' - politiek. Wie vertrouwt deze mensen nog?

,,Regering smukt cijfers ontwikkelingshulp op'' (DS, 02.02.2007)

BRUSSEL - De bedragen die de federale regering zegt te besteden aan ontwikkelingshulp, worden kunstmatig opgepompt. Een analyse in het blad Mo leert dat soms tot bijna de helft van de uitgaven de laatste vijf jaar nephulp is. Dat staat vrijdag in De Morgen.

Zelfs met die nephulp erbij lijkt ons land niet op weg om tegen 2010 de beloofde 0,7 procent van het bruto nationaal product (bnp) aan ontwikkelingssamenwerking te besteden. In 2006 zakte het bedrag zelfs van 0,53 procent in 2005 naar 0,48 procent. Dat het budget in 2006 zakte staat dus haaks op de beloftes van de regering. En er is nog meer aan de hand. De bedragen die de regering zegt te besteden aan ontwikkelingssamenwerking blijken deels lucht. Vooral problematisch zijn de schuldkwijtscheldingen die er in feite geen zijn. De laatste vijf jaar maken die 15 tot 41 procent van onze hulp uit.

Als een bedrijf uit pakweg Congo bijvoorbeeld een levering van Belgische producten niet betaalt, dan is de Belgische exporteur daarvoor verzekerd bij openbaar verzekeraar Delcredere. Die neemt de commerciële schulden over. Meestal, zo schrijft Mo, gaat het echter om schulden die al jaren niet meer worden afbetaald. Delcredere schrijft die af. Toch rekent de regering de kwijtschelding van Delcredereschulden mee als ontwikkelingshulp. ,,Het kost onze regering niets omdat die schulden zijn afgeschreven. Maar het levert de bevolking in die landen ook helemaal niets op, want het betreft net schulden die een bedrijf, al was het een overheidsbedrijf, toch al jaren niet betaalt'', aldus John Vandaele van Mo.

Als die nephulp ervan afgetrokken wordt, vallen de budgetten voor ontwikkelingssamenwerking uiteraard magerder uit. De 0,48 procent van het bnp voor hulp in 2006 wordt dan 0,39 procent. In 2003 bestond zelfs de helft van de uitgaven voor ontwikkelingssamenwerking uit kwijtschelding van Delcredereschulden.