Open brief aan Yves Leterme

Beste Yves,

Graag had ik deze brief ondertekend met ‘je vriend’. Maar ik ben je vriend niet, en ik zal het vermoedelijk ook nooit worden.

Je bent met de helm geboren Yves, een zondagskind. De reacties waren weer unaniem lovend, toen je iedereen opriep om je te mailen met ideeën.

Ik vind zoiets vreemd, als groen politicus. Wij groenen kunnen het ons eerst en vooral al moeilijk voorstellen dat een vooraanstaand politicus het nodig vind om de burger te vragen hem ideeën te mailen. Wij hebben namelijk zelf een programma. Een programma dat we allemaal fantastisch vinden. Altijd leuk meegenomen, als je mails krijgt, daar niet van. Maar geen nood om de burger ons te laten mailen met ideeën. Toch niet om het met zoveel poeha aan te kondigen.

En dan de reacties op je voorstel, Yves, daar zakt mijn broek van af. Iedereen was verrukt met je frisse idee. Niemand in de media die ook maar de link legde met ‘de ideeënfabriek’ van Steve Stevaert. Terwijl je dat toch gewoon handig recycleerde. Nu ja, een week is een lange tijd in de politiek. Maar de huidige politieke verslaggeving - zo weinig kritisch. Ze houden oprecht van je, Yves, zoveel kan ik wel zeggen, van op afstand.

Je geeft ze dan ook zo veel, Yves. Jij en ik weten dat je geen paardemolen kan voorbijstappen of je zit er op. Jij en ik weten dat je geen servet kan in je handen gestopt krijgen op een etentje, of je staat er mee te zwaaien. Maar van jou pikken ze dat. Hoe vaak je ook de clown uithangt, men blijft je als een ernstig staatsman beschouwen. Het sympathieke van je optreden plakt aan je als lijm, het idiote glijdt van je af als Tefal. Je bent de smaak van de dag, Yves.

Maar pas op. Want nog niet zolang geleden waren de socialisten de smaak van de dag. En waar zitten die nu? Steve Stevaert is afgevoerd naar het Limburgse provinciehuis, met een maagzweer en hartproblemen. En Wouter Bos, die wordt minister van financiën in de regering Balkenende… - zoiets wens je niemand niet toe.

Dus pas op, Yves. Op een dag is de liefde over. En dan zit je net als de socialisten met een partij vol opportunisten met gekke brilletjes. En dan moet je, om nog enige geloofwaardigheid te behouden, jezelf in een kramp leggen door te verkondigen dat je arbeiders naar het parlement wil sturen. Of dan moet je minister van leefmilieu op een levensbelangrijke klimaatconferentie allerlei truukjes met een huisvrouw zitten uithalen om te verstoppen voor de pers dat hij geen ideeën heeft om een fatsoenlijk klimaatbeleid op poten te zetten.

Dus Yves, pas op. En omdat wij groenen nu eenmaal de kwaadsten niet zijn, zal ik je toch een ideetje meegeven. Recht uit ons programma: hef een belasting op vervuiling. Als je de vervuiling wil aanpakken, en ik weet dat jij dat wil, als man van ‘normen en waarden’, dan moet je het vervuilend gedrag belasten. Dat weet jij immers ook, als doorwinterd politicus. Dat je de mensen in hun portemonnee moet raken om hun gedrag te veranderen.

Dus, dit is eerder een aanmoediging om te tonen dat je kloten aan je lijft hebt, dan echt idee. Echte moed, Yves, ligt niet in de afwezigheid van angst, maar in het overwinnen ervan. En echte normen en waarden impliceren plichtsbesef. De wil om te doen wat nodig is. Ook al is het niet het meest voor de hand liggende.

En doe iets aan dat verkeer, vent. Ik raak begod niet meer op de rechtbank.