Terug naar Belgisch Congo

Ik hou intens van Afrika. Maar bijna elk bericht uit het zuiden brengt me de tranen in de ogen. En de berichten uit ons voormalig Belgisch Congo zijn op dat vlak zonder enige twijfel de ergste. Ik begrijp niet hoe wij Belgen nu reeds 46 jaar kunnen aanzien hoe onze Congolese broeders in ellende leven, en hoe het prachtigste land van Afrika qua natuur door allerlei schorremorrie naar de kloten wordt geholpen.

Het is toch onze verdomde plicht, om daar in te grijpen. Als mens, maar zeker als ex - koloniale mogendheid. Denken we maar aan de oorsprong van Belgisch Congo, met Leopold II. En bovendien omdat we dat land gedestabiliseerd hebben achtergelaten toen we er vertrokken (denken we maar aan Mobutu, die we altijd gesteund hebben, denken we aan de Katangese Secessie,...). Het waren uiteraard andere tijden, koude oorlog, en zo, maar vandaag weten we toch wel beter. Vandaag weten we dat we daar een heel aantal foute zaken gedaan hebben, en zo ertoe bijgedragen hebben dat dat land 46 jaar later nog steeds in chaos ondergedompeld is.

Maar in deze moderne tijden mogen we toch wel de verantwoordelijkheid opnemen voor dit prachtige land, en met zijn dieren en mensen die zo afzien. We moeten terug naar Congo. We moeten er scholen bouwen, en leerkrachten opleiden, we moeten er ziekenhuizen bouwen, we moeten er veiligheid garanderen, en we moeten er het milieu beschermen.

Elke moderne ontwikkelingssamenwerking steunt op het opbouwen van structuren. Een democratisch Congo gaat immers niet vanzelf opduiken. Maar als België, als één van de rijkste landen ter wereld, zijn verantwoordelijkheid opneemt, dan kunnen we de situatie voor de mensen en de natuur ginds ontzettend verbeteren. En daar doen we de rest van de planeet ook een enorme dienst mee.

Nijlpaarden in Congo met uitsterven bedreigd DS 20.10.2006

Stropers hebben bijna de hele nijlpaardenpopulatie in de republiek Congo uitgeroeid. Volgens onderzoekers van de Zoological Society of Londen (ZSL) is de dierengroep gehalveerd in amper twee weken tijd. De oorzaak van deze dreigende natuurramp ligt bij een Afrikaanse volkstam, de Mai Mai. De krijgers hebben hun kamp opgeslagen in het nationale park Virunga en doden er nijlpaarden voor hun vlees en ivoor. Intussen is het zover gekomen dat het nijlpaard op de lijst van bedreigde diersoorten staat. De parkwachters staan voor de haast onmogelijke opdracht om de situatie opnieuw in de hand te krijgen. ,,Het is één van de grootste uitdagingen sinds de burgeroorlog'', aldus coördinator Lyndsay Gale. Bovendien hebben de Mai Mai nu ook de jacht ingezet op olifanten en buffels. In twee weken tijd doodden de Mai Mai-jagers honderden nijlpaarden en brachten het aantal dieren terug op minder dan 400. Ter vergelijking, twintig jaar geleden liepen er nog zo'n 22 000 nijlpaarden rond in het natuurpark. Die dieren leden echter erg onder de burgeroorlogen die de voorbije jaren woedden in het gebied. Het park ligt op de grens tussen Oeganda en Rwanda en was een toevluchtsoord voor Rwandese vluchtelingen na de volkerenmoord in 1994. De situatie stabiliseerde zich pas toen VN-troepen de rebellen verjoeg. Nadien werden 'park rangers' ingezet om een oogje in het zeil te houden. Verschillende van deze wachters werden echter al aangevallen door Mai Mai krijgers.