Heimwee naar de CVP

Het kartel met de N-VA legt de CD&V geen windeieren. Veel belangrijker dan wat stemmen biedt de N-VA de CD&V vooral iets anders wat ze broodnodig had: een ideologie.

Het kerkelijke, het katholieke, het christelijke was al lang niet meer het bindmiddel dat de partij samen hield. Dit verkondigen de mandatarissen toch te pas en te onpas, op debatten en in jeugdhuizen.

Ze doen dit met zoveel overtuiging dat ik hen ook geloof: met uit christelijke overtuiging aan politiek doen, heeft de CD&V niets meer te maken.

Wat de CD&V niet is (christelijk), maakt echter pijnlijk duidelijk dat men eigenlijk niet goed weet wat men wél is...

Af en toe durfde één of andere backbencher aarzelend 'het humanisme' suggereren als kernidee. Maar pijnlijk duidelijk was dit slechts een schaamlapje voor het feit dat slechts een streven naar de macht de verschillende facties, strekkingen en individuen van de CD&V samen hield.

En toen kwam de N-VA.

De CD&V leefde op. 'Goed bestuur' was al hun dada (wat eigenlijk gewoon wilde zeggen dat ze saai zijn, en hopen dat de kiezer daar zelf in zijn hoofd 'saai maar degelijk' van maakt). De jarenlange bestuurservaring ( lees: machtsgeilheid) werd zo hét kernidee van de CD&V. Wat uiteraard een wankele constructie was.

En toen kwam de N-VA.

Niet wij, maar België is de wankele constructie! Zo luidde het plots in talloze geledingen van de CD&V. De Walen zijn profiteurs. België Barst! Confederalisme nu! Met België hebben wij geen enkele emotionele band meer. De mentaliteit van de Walen is te verschillend.

De N-VA geeft de CD&V terug een idee. Met naastenliefde of christelijke overtuiging heeft dit niets te maken. Integendeel. Een zwart schaap of zondebok zoeken in plaats van problemen op te lossen, is verre van christelijk. Het op basis van foute cijfers verdacht maken van anderstalige landgenoten, is niet de kern van het katholieke geloof.

De CD&V heeft terug een idee. Het verkeerde idee, jammer genoeg.