Graaicultuur

Helmut Kohl zei het al: het is makkelijker een hond langs een hotdogbarak te loodsen dan een socialist langs een hoopje geld.

Deze bedenking schoot mij te binnen toen ik hoorde dat de afvloeiende werknemers van Opel Antwerpen een afscheidspremie van maar liefst 6 miljoen Belgische Frank kregen. Een huis, zoals we wel eens durven zeggen. Je kan géén enkele werknemer bekritiseren dat hij zo'n aanbod aanneemt. Ik zou het aannemen. Kritiek op de werknemers is dan ook niet meer en niet minder dan misplaatste jaloezie.

Als je kritiek wil hebben, doe het dan op de juiste mensen. En die mensen zijn, uiteraard, de vakbonden. Hét grote probleem dat ik heb met deze 'kameraden' is dat zij het niet opnemen voor 'de arbeider' maar voor 'de leden'. Als vakbond zou je moeten bijdragen aan een rechtvaardiger wereld, maar dat gebeurd dus niet. Men strijdt voor de verworven rechten van de eigen leden.

Want het echte schandaal is natuurlijk niet dat de Belgische arbeiders van Opel een afscheidspremie van zes miljoen frank krijgen. Het echte schandaal is dat Opel een afscheidspremie van zes miljoen frank kan uitbetalen onder goedkeurend geknik van die haaien van aandeelhouders, OMDAT ZE TOCH WETEN DAT ZE IN EEN OF ANDER DERDEWERELDLAND EEN FORTUIN GAAN VERDIENEN MET HET UITBUITEN VAN 'KAMERADEN'. En die mogen rotten van onze vakbondsvrienden. Op géén enkel moment nemen de vakbonden het op voor de arbeiders in de derdewereld. En op deze manier geven ze een gedekte aftocht aan de graaikapitalisten van Opel. Het sociaal bloedbad zit 'm niet bij Opel Antwerpen. Het sociaal bloedbad zit 'm in de nieuwe fabriek.

Om terug in de Duitse sfeer te komen: beste vrienden, u bent géén 'bosse der genossen' (baas der kameraden) maar 'genosse der bossen' (vriendjes van de baas). Als je écht kloten aan je lijf had, dan stortte je een deel van uw verrekte premies door aan de vakbonden van de nieuwe Opelfabriek.