Open brief aan de Christelijke arbeidersbeweging

Beste vrienden,

Ik weet niet hoeveel advocaten er lid zijn van de ACW– koepel, maar ik ben er één van. En ik voel mij er thuis.

Ik hoop dat u mijn brief onder gelijkgezinden dan ook niet als een teken van kwade wil zal beschouwen, want dat is het niet… Het is een brief die voortvloeit uit een oprechte bezorgdheid over de huidige politieke situatie en uw en mijn positie hierin. Ik kan immers niet zeggen dat ik overloop van enthousiasme over het recente politieke parcours van het ACW.

Ikzelf ben sinds jongs af aan actief bij Agalev – Groen!, en ik heb nooit begrepen waarom het ACW de CVP – CD&V door de jaren heen is blijven steunen. Ik vond mijn eigen engagement bij de groenen immers véél dichter aanleunen bij de waarden van mijn christelijke overtuiging, dan de inhoudsarme machtspolitiek die CVP – CD&V altijd heeft gekenmerkt. Uiteindelijk weten we allemaal dat echter dat dan ook de reden was waarom de christelijke arbeidersbeweging de partij als zuil is blijven stutten: omdat deze band de kortste weg naar de macht vormde. Dat pragmatisme heb ik, zoals ik reeds zei, nooit begrepen, maar tegelijkertijd ook nooit openlijk in vraag gesteld.

Vandaag de dag is er echter meer aan de hand. We leven in een wereld die de laatste dertig jaar de grootste ideologische drift naar kapitalistisch rechts heeft gekend in een eeuw. De economie kreeg gaandeweg meer en meer vrij spel, niet langer gebonden door regels die het welzijn van de burgers en hun de integriteit van hun leefomgeving moeten beschermen. De recente bankencrisis was maar één symptoom van deze koorts. De klimaatproblematiek, wereldwijde ontbossing en diersoorten die met uitsterven bedreigd worden zijn ook gevolgen van een wereld waarin de onderneming vrij spel krijgt. Onze wereld valt aldus ten prooi aan een alles verterende hebzucht. De lijst van problemen die deze ruk naar rechts hebben veroorzaakt is dan ook héél lang.

De burgers voelen het echter perfect aan, wanneer zij de controle kwijt zijn over de overheid. Jammer genoeg is het al te makkelijk om in deze omstandigheden te maken te krijgen met een zondebokmechanisme. Dit gebeurt in talloze landen: in Nederland en Frankrijk krijgen de moslims de zwarte piet toegeschoven, in Vlaanderen is het lang kantje boortje geweest, maar blijkbaar hebben onze Franstalige landgenoten uiteindelijk aan het kortste strootje getrokken.

We hebben vandaag de dag dus te maken met een partij, de N-VA, die zich opwerpt als de spreekbuis van ‘de Vlaamse ondernemer’. Deze partij streeft er naar, onder goedkeurende oog van zijn broodheren, om - ik vat in eigen woorden samen - komaf te maken met de gijzeling van de Vlaamse rechtse meerderheid door de ondemocratische alliantie van de Vlaamse linkse minderheid met de volksvreemde Waalse linkse meerderheid.

Beste vrienden, het is belangrijk voor ogen te houden dat wij de linkse minderheid zijn die het Vlaamse ondernemerschap gijzelt. U en ik. Wij zijn de partijen en de middenveldsorganisaties die het Vlaamse volk een sociaal beleid opdringen dat het niet wenst…. Wij houden tegen dat de arbeidsmarkt ‘hervormd’ wordt en de kansarmen ‘geresponsabiliseerd’, zoals dat beleid tegenwoordig heet.

Beste vrienden, ik kan mij in deze karikatuur niet vinden. Ik weiger onze sociale verzorgingsstaat, met zijn bewezen staat van dienst op het vlak van welvaartscreatie, aan de kant te schuiven op basis van modieuze economische nonsens, die een gewetenloze graaicultuur maskeert.

De N-VA mag 27 zetels hebben in de Kamer van Volksvertegenwoordigers, dit wil niet zeggen dat deze partij alles en iedereen de les mag komen spellen. Al meer dan een jaar vraagt de partij echter om gelijk te krijgen alvorens ze aan de onderhandelingstafel wil gaan zitten. Deze arrogantie is nooit gezien in de Belgische politiek.

Maar als ik eerlijk zal zijn, deel ik niet de apocalyptische visioenen die reeds een jaar lang in de pers gehuldigd worden. Het is steeds mijn standpunt geweest, dat deze crisis géén ‘regimecrisis’ is, zoals sommigen hun wensen voor werkelijkheid nemen. Deze crisis is vooral een crisis van de CD&V. De partij is in shock gegaan nadat zij in de dioxinecrisis de macht (haar reden van bestaan) was kwijtgeraakt, en heeft er alles aan gedaan om deze terug te krijgen. Echter was het eigen merk van ‘goed bestuur en wederzijds respect’ volgens de partijtop onvoldoende, er moest een kartel gevormd worden om extra stemmen binnen te halen. En zo kwam de N-VA… Met als resultaat dat de partij zich liet bedwelmen door iets dat ze nooit gekend had: een ideologie. In deze dronken roes roffelde de partij vanaf 2007 onophoudelijk mee op de communautaire trom. Resultaat: het slechtste resultaat in de geschiedenis van de partij. De partij joeg haar eigen kiezers naar de N-VA. Wie bleef er de CD&V trouw? Mijns inziens de ACW – kiezer…

Echter haakt de CD&V top nu reeds meer dan een jaar als nuttige idioten hun karretje aan de N-VA vast. Met als dieptepunt het spektakel van vorige week: ‘wij doen enkel mee als de N-VA meedoet’. Dit moet het absolute dieptepunt geweest zijn uit de historie van de partij. Hoe men nog dieper kan gaan zonder zichzelf van schaamte op te doeken, zie ik persoonlijk niet.

In de marge daarvan echter, de mededeling van uw – onze – koepel: de politieke vernieuwing is verfrissend, maar het sociaal beleid te hard. Daar ben ik het helemaal mee eens. En daarom weet ik ook dat Elio Di Rupo moeite gedaan heeft om een compromis te vinden. Omdat ik zijn nota zelf ‘aanvaardbaar’ vind, maar niet iets om enthousiast over te zijn.

Echter, en dat was de aanleiding van mijn open brief: wat wil het ACW nu eigenlijk? Een sociaal beleid? Of de huidige CD&V blijven steunen – die achter de N-VA aanloopt en dus de sociale afbraak nastreeft.

Het één is mijns inziens niet verenigbaar met het ander. De keuze is aan de koepel. Ik weet heel goed dat het opzeggen van uw steun het einde van de CD&V betekent. Maar de CD&V als zuil blijven stutten dreigt het einde van de sociale welvaartstaat te betekenen – zowel in Vlaanderen als in Wallonië.