Wir sind das Volk

Het is géén makkelijke tijd om links te zijn in België. Je moet met lede ogen aanzien hoe je landgenoten als een troep konijnen gevangen zitten in de lichtbak van de N-VA. En dit terwijl de jagers van de Europese Commissie hun geweren op ons richten. De eersten die in het vizier genomen worden zijn pluisje (de indexering van de lonen) en witje (de pensioenleeftijd). Het loont de moeite om in dit verhaal voor ogen te houden dat de N-VA en de Europese Bureaucraten dezelfde neo-liberale ideologie aanhangen en ten dienste staan van dezelfde broodheren.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze in de hoofdkwartieren van ACW en ABVV zich bewust zijn van de ernst van de situatie en dat ze samen met hun politieke buddies van CD&V en SP.a een plan in hun mouw hebben zitten om de grootste aanval ooit op de sociale welvaartstaat op te vangen…

Bart De Wever laat er immers geen twijfel over bestaan dat het doel is van zijn ‘grote staatshervorming’ dat het gedaan moet zijn dat de linkse minderheid in Vlaanderen door middel van een alliantie met de linkse meerderheid in Wallonië in de weg blijft lopen van de democratische rechtse meerderheid van hardwerkende Vlamingen… Zo kunnen we eindelijk komen tot de broodnodige hervormingen met het oog op onze economische concurrentiepositie. Waarom dat SP.a, CD&V en de groenen kost wat kost willen meewerken aan dit scenario is mij een raadsel. Ergens ‘along the way’ is men echter de staatshervorming als een doel op zich gaan beschouwen, in plaats van een middel in de sluipende sociale afbraak die het altijd geweest is.

Het resultaat van deze vergetelheid is echter dat we ondertussen heel dicht zijn gekomen bij de ultieme triomf van het onderbuikgevoel over een redelijke besluitvorming gebaseerd op cijfers die aantonen wat echt werkt. Dit buikgevoel wordt dan verkocht als ‘gezond verstand’, wat het in feite allesbehalve is.

Immers is bijvoorbeeld het activerings- en responsabiliseringsbeleid eigenlijk alleen succesvol op één punt, namelijk de ‘kansarmen’ herverpakken tot ‘lamzakken en profiteurs die verantwoordelijk zijn voor hun eigen ongeluk’. In de cijfers moeten we echter vaststellen dat dit beleid, dat zo lekker onze onderbuik prikkelt en toch zo mooi en verstandig verwoord wordt door Frank Vandenbroucke, gewoon niet werkt.

Het is misschien dan ook belangrijk dat we een groot misverstand de wereld uit helpen: de val van de muur, is niet de triomf van het kapitalisme over het communisme. Wat de Oost-Duitsers, in het koude najaar van 1989 bedoelden, toen ze de elite van de vermolmde DDR aan de deur zetten, was niet dat ze allemaal een BMW en een breedbeeld-TV wilden. De val van de muur is de triomf van de democratie over de dictatuur. Wir sind das Volk. Wij willen mee beslissen. Wij willen niet dat een clubje grijsaards dat voor ons doet. Het succes van Die Linke in Duitsland vertaalt dan ook géén heimwee naar de vermolmde DDR, maar een diepe teleurstelling dat het clubje grijsaards van de SED vervangen is door een clubje grijsaards van het grootkapitaal. De verwijten aan de SPD van Schröder, met name dat zij ‘kameraden van de bazen’ zijn, in plaats van ‘bazen van de kameraden’, zijn dan ook over de hele lijn terecht als je de toestand van de Duitse arbeidsmarkt een beetje kent. Achter de economische groeicijfers gaat immers een aanzienlijke sociale afbraak schuil. En laat dit nu net het grote voorbeeldmodel zijn in Europa. Beangstigend.

De huidige vrije markt – maatschappij geeft tonnen geld uit aan marketeers en spin doctors. Dat deze mensen enorm creatief en getalenteerd zijn, kon je al afleiden uit het feit dat ze door bommen uiteengereten baby’s, peuters en mama’s hebben weten te verpakken onder de zacht omfloerste term van de ‘collateral damage’.

Het is dan ook belangrijk voor ogen te houden dat de ‘economische concurrentiepositie’ waarover Europese bureaucraten, rechtse politici en woordvoerders op de loonlijst van het bedrijfsleven steeds spreken, in het geval van prostituees simpelweg gaat over de vraag voor hoe weinig geld ze bereid zijn zich te laten naaien. Laat dit nu eigenlijk ook net zijn wat de rechterzijde en het bedrijfsleven bedoelen als ze het hebben over de ‘economische concurrentiepositie’ van onze werknemers.