Vaandelvlucht

Op een Jean – Luc Dehaene moeten we niet rekenen. Noch op een Wilfried Martens. Geen Gaston Eyskens, geen Marc Eyskens. De CD&V is niet langer de partij van de grote heren. De partij die het land kon leiden, en die ook niet bang was om die leiding te nemen.

Nee, we zitten met een CD&V die de leiding opeist, om er dan niets mee te doen. De ‘partners’ worden gekleineerd, afgedreigd. De CD&V is geen leider, maar een bullebak. De leiding nemen impliceert immers het zoeken naar een oplossing, met respect voor de gesprekspartners.

Onder Yves Leterme is dit onmogelijk gebleken. Als Yves zijn goesting niet kreeg, was het ‘crisis’. Leterme heeft tijdens deze onderhandeling nooit kunnen wegsteken dat hij zijn huiswerk niet gemaakt had. Hij heeft nooit begrip getoond voor de electorale situatie van zijn natuurlijke bondgenoten, de franstalige zusterpartij CDH. Leterme heeft nooit de situatie van het CDH willen begrijpen – niet bij de Lambermontakkoorden in 2001 en niet nu. En daar is het uiteindelijk misgelopen.

De CD&V is niet langer in staat om de keuze te maken tussen enerzijds de leiding van het land nemen, met het zoeken naar een consensus en het zoeken naar compromissen dat daar bij hoort, en anderzijds haar electorale strategie, die haar koppelt aan een niet – levensvatbare extremistische splintergroepering.

Elke toegift is immers een potentiële breuk met de N-VA, en die breuk, die op termijn onvermijdelijk is, wil de partij CD&V zichzelf niet vernietigen, durfde men niet langer maken.

De huidige politieke crisis is dan ook géén regimecrisis, zoals sommigen al te gretig willen laten uitschijnen, maar een identiteitscrisis van de CD&V. De CD&V creëerde het probleem, doch haar kopmannen waren te impotent en te incompetent om het probleem op te lossen. De hete aardappel werd dan maar doorgeschoven naar de koning.

Leterme kan het gewoon niet. Te arrogant, te weinig bekwaam, te weinig menselijkheid vooral. Geen man die klaar was voor de job. Veel geblaat en uiteindelijk verbijsterend weinig wol.

De capitulatie van de CD&V voor de problemen die ze zelf creëerde is echter de totale ontluistering van het sterke merk dat de CVP ooit was. Leterme kan het niet, dat was snel duidelijk, maar dat de partij hem niet tot een oplossing wist bij te sturen, is eigenlijk onbegrijpelijk.

Vooral als je ziet wat CD&V nu eigenlijk in handen heeft: niets. Geen enkel resultaat om mee naar de kiezer te gaan. En de chaos en het geruzie die onder haar ‘leiderschap’ heersten het afgelopen jaar, zijn de verloochening van elke verkiezingsbelofte die men gedaan heeft - ‘Respect’, ‘Goed bestuur’.

De CD&V’ers denken dat ze gewonnen hebben omdat ze bij hun vaandel gebleven zijn. Zij dwalen. Het vaandel van de N-VA hebben ze trouw gediend… Maar hun eigen CVP / CD&V - vaandel, van menselijkheid, respect en goed bestuur, daar schiet niks meer van over…